O mieszkaniu w domu socjalnym marzy wielu. Niższy czynsz i wizja mieszkania bez konieczności przedłużania kontraktu brzmią kusząco. Czy jednak tego typu lokal faktycznie tak ciężko dostać, jak się powszechnie wydaje? Po raz kolejny udowadniamy, że Polak potrafi – tym razem zmyślić historie, w które uwierzą urzędnicy.

Droga do lokum socjalnego wydaje się z pozoru prosta – trzeba tylko wypełnić odpowiedni formularz, podać swoje dane i załączyć wymagane dokumenty. Wniosek
z papierami złożyć w city councilu i… tu zaczynają się schody. O szybkości przyznania lokalu zależy, do której grupy potrzebujących przypisze zgłoszenie urzędnik oceniający naszą sytuację materialną, rodzinną a nawet zdrowotną. Grup jest pięć, więc pokrótce o każdej z nich. Grupa piąta to osoby, które stać na zakup własnej nieruchomości lub na jej wynajęcie. W grupie czwartej znajdują się rodziny, których aktualna sytuacja mieszkaniowa jest zadowalająca. Grupa trzecia to osoby z koniecznością przekwaterowania ze względu na mieszkanie w zbyt małym lokalu.

Druga grupa przybliża do celu i oznacza, że urzędnik ocenił wnioskodawcę jako priorytetowego do przesiedlenia ze względu na zagrożenie bezdomnością z powodu beznadziejnych warunków lokalowych (na przykład budynek przeznaczony jest do rozbiórki, nie ma łazienki czy wystarczająco dużo miejsca do spania lub osoby zamieszkujące takie lokum narażone są na przemoc lub molestowanie).

I wreszcie grupa pierwsza ze statusem pilnego przesiedlenia. Tą grupą oznaczone zostaną wnioski osób bezdomnych lub też mających się nimi stać w najbliższej przyszłości, mieszkających w przeludnionym lokalu czy też będących ofiarami molestowania lub przemocy, bezpośrednim zagrożeniu zdrowia lub życia. Takie wnioski złożyli też nasi rozmówcy, z tym że dopisali do nich także swoje historie.